Ach..we kunnen veel zelf uitzoeken. We weten welk metro station het dichtst bij Parc Guël is. En dat hebben we goed gedaan. We vragen voor de zekerheid nog even of we de goede kant op gaan. Maar de Spaanstalige dames kijken zeer bedenkelijk.. We moeten helemaal omhoog. Iets over mechaniker... Of zo.. Een garage dealer, of iets mechanisch? Maar ach... Wij redden het wel denken we. Tot we bij een aantal zeer hoge trappen, met roltrappen ernaast komen... Jammer..door alle aandacht van iedereen geen foto genomen. Ik sjouw de roltrappen op, Martin volgt met het karretje.. Hulp genoeg. Een wel erg steile helling lukt niet... Maar een vriendelijke Spanjaard helpt, de ander biedt mij een helpende arm.. Valt niet mee voor mensen die dat moeilijk accepteren. Maar we zijn blij met de hulp.... Als we van boven naar beneden kijken is het of we op de bovenste verdieping van een flat met 20 verdiepingen staan... Nog iets hoger wel...
Maar..we zijn er... Bekijken het park, genieten van het mooie weer.
En bedenken hoe we in hemelsnaam naar beneden moeten komen. Boven nemen we de eerste de beste bus..die brengt ons weer op zeeniveau. Als we op bekend terrein komen stappen we uit. We hebben wel koffie en een broodje verdient. Dat drinken we bij een ander prachtig Gaudi gebouw.
Nog even naar de zee, (met de metro..genoeg gelopen... )waar Columbus uitkijkt of het zal gaan lukken... Het komt goed.. Gelukkig heeft hij Amerika gevonden. Die kant op....
De rest van de middag zitten we op de Rambla... Schoolreisjes, giebelende tieners, Japanners met mondkapjes voor, Nederlandse ouders die de moed er in houden met 2 boosaardige tieners in hun kielzog, dikke mannen en vrouwen en mooie jongens en meisjes.....mooi geklede Indische dames, en natuurlijk ook de onvermijdelijke groepen Chinezen. Ook zit er nog zorgzaam oud mannetje met een zielig oud wijfie die zo nodig Barcelona willen zien. Ze hebben genoeg van de drukte..morgen weer de natuur in...
