Muziek

Mirjam heeft een concert met haar Belgische muziekschool..

Dat begint om 1 uur en het is prachtig weer.. 

tenminste.. zo lijkt het.. 

we hebben een mooie wandelroute gevonden. 

Toch koud…handschoenen en sjaals liggen thuis. 

Mooie wandeling en tijd even snel op een bankje in de zon met ons eigen thermosflesje koffie warm  te worden 

Kom het grootste natuurgebied van Natuurpunt ontdekken; de Vallei van de Zwarte Beek rond Beringen, in de provincie Limburg. Het is ook één van de meest waardevolle beekvalleien van Vlaanderen. Vanuit het bezoekerscentrum De Watersnip in Koersel (Beringen) vertrekken allerlei wandeltochten, een avontuurlijk plankenpad en een prikkelpad. Dit laatste is geschikt voor gezinnen, kinderwagens en rolstoelen. Kinderen leven zich graag uit in de speeltuin en de plonsvijver. Op de uitkijktoren heb je een prachtig uitzicht op het Kempenlandschap.

 

Mooie dag.. we eindigen met een lunch.. 2 verjaardagen vieren… die van Martin en die van Koos. 

Wakker worden

Een onrustige nacht. 

Hoe onrustig zien we als we als we naar buiten kijken… de zon schijnt, de wind 

  is afgenomen. 

Maar ohhhhh op het grasveld naast het parktheater ligt een boom..  omgewaaid….  

Buurvrouw Nanette maakte er een foto van en liep ook verderop het park in..  

wij gaan morgen wel eens kijken.

 Het zijn geen vrolijke foto’s..  dat gaat weer jaren duren voor dat er weer grote bomen staan… 

Overal in het land worden wegen schoon gemaakt… gekantelde vrachtwagens weer op de wielen gezet. 

Er is nog geen trein verkeer vandaag. 

Als Martin  naar een concert in de Catharinakerk gaat ziet hij dat ook bij het van Abbe museum een boom om is.  

Dan naar het orgelconcert.. mag ie alleen doen, ik hou er niet zo van.  

Het orgelconcert vindt  hij wel mooi… 

Ondertussen rommel ik de opgehangen was van maandagochtend weg, en vul de wasmand met nieuwe vuile was. Voel me heel nuttig

 

Storm.. en niet alleen op zee…

Nee… niet naar Evelyn, niet naar Petra. 

We vertrekken om 9 uur. Drinken koffie bij Ikea . Het gaat steeds harder waaien. Dus snel naar Eindhoven. Plantjes naar binnen. 

De auto halen we morgen wel leeg. 

Om 5 uur bellen we iedereen… alles veilig binnen..

Deze dag waren er windstoten tot 150 km per uur. Wegen zijn geblokkeerd door omgewaaide vrachtwagens en bomen. 

Er zijn 4 doden door het weer… 

Het lijkt prachtig weer. Een zware storm hebben we deze nacht doorstaan. Het huisje schudde en piepte,

 maar heeft het gehouden.

Ook geen takken op de auto gelukkig...

Om 10 uur staat ons bezoek al voor de deur... Martin rijdt erheen, kunnen ze het park op

Het is gezellig, er valt veel te praten. Even voor 1 uur stappen we op.

We eten vlug een boterhammetje en gaan de gok wagen. We rijden weer naar museum aan zee. 

En ja..er is een parkeerplek vrij....

Wat is dit museum toch mooi als de blauwe lucht ,de zon het gebouw kleurt. 

Mark Brusse

Shapes of Silence

In Nederland is de 84-jarige Nederlandse kunstenaar Mark Brusse vrij onbekend, in Parijs een wereldster. Vorig jaar nam het prestigieuze Centre Pompidou een grote selectie kunstwerken van hem op in de collectie. Verschillende van deze werken zijn vanaf 24 november te zien in Museum Beelden aan Zee in de tentoonstelling Mark Brusse – Shapes of Silence.

Monumentaal en grensverleggend
Mark Brusse (Alkmaar, 1937) vertrok kort na zijn Arnhemse academietijd naar Parijs, waar hij aansluiting vond bij de kunstenaars van het Nouveaux Réalistes zoals Daniel Spoerri, Martial Raysse en Niki de Saint-Phalle. Van daaruit ging hij naar New York waar hij in het Chelsea Hotel woonde met onder anderen Jan Cremer. Hij legde er contact met John Cage, Louise Nevelson en Andy Warhol. Niet veel later volgde Berlijn en vanaf de jaren ’80 de rest van de wereld met vele reizen naar Zuid-Korea en Japan, maar ook Benin.

Brusse, afkomstig uit een bekende Nederlandse familie van journalisten en kunstenaar, bewoog en beweegt zich in ‘hogere kunstenaarskringen.’ Overal waar hij komt werkt hij met lokale kunstenaars en ambachtslieden. Met de omgeving verandert ook zijn werk, hij neemt karakteristieken over van de plek waar hij is. Met beelden in de publieke ruimte in Ecuador, Puerto Rico, Nicaragua, Marokko, Japan en Zuid-Korea is Mark Brusse in alle opzichten een grensverleggende kunstenaar.

Maar...veel tijd willen we niet besteden, want uiteraard... we willen de zee nog even zien. 

Er staan beelden van Mark Brusse..helaas geen schilderijen en ander vlak werk. Daar doen ze niet aan.

We kijken nog even of we weer naar buiten kunnen. 

Martin gaat op verkenning uit, maar nee..het is té hoog. En we willen ook nog naar zee... 

Dan maar niet! 

 

Naar buiten, we waaien bijna weg... het liftje wiebelt, we komen heel  boven en  worstelen de 

Boulevard op. 

Hoge golven, er zijn weinig mensen. We staan nog een tijdje, lopen nog een stukje. 

Ineens betrekt het. We vluchten naar de auto. Uiteindelijk zijn we toch wel koud geworden. 

Voor de eerste druppels vallen zijn we thuis.

We pakken vast wat in, morgen komt er een enorme storm, en er wordt code rood voorspeld.

We zeggen de afspraken voor morgen af, en rijden  op tijd naar huis.

Volgende week halen we de schade wel in. 

Alphonse Mucha

 Voor vandaag kaartjes voor het kunstmuseum. Toestanden met parkeerplaats ivm verbouwing.  De parkeergarage is niet rolstoel toegankelijk 

Met de bus wordt wel ingewikkeld.. we parkeren redelijk klandestien ..

We doen ons best te betalen..maar er is niks afgeschreven… wachten op de bekeuring dan maar..? Misschien valt het mee… 

Via het museum Museon  kunnen we naar binnen. Het is druk…  

Je kon er aan het eind van de negentiende eeuw niet omheen: weelderige illustraties van sierlijke vrouwen, omringd door gestileerde bloemen en zwierige lijnen. Zeven jaar nadat de Tsjechische kunstenaar Alphonse Mucha (1860-1939) in Parijs arriveert, wordt hij van de ene op de andere dag wereldberoemd met zijn affiche Gismonda (1894), ontworpen voor de superster van het theater: Sarah Bernhardt. Le style Mucha is niet veel later synoniem gaan staan voor de Art Nouveau, de moderne stroming die het straatbeeld van de Franse hoofdstad domineerde. In samenwerking met de Mucha Foundation, toont Kunstmuseum Den Haag dit voorjaar een ruime selectie van het werk dat Alphonse Mucha zo beroemd maakte. Samen met delen uit de eigen collectie, waaronder kleurrijk glas en spectaculaire kostuums uit de late negentiende eeuw, geeft het museum een uniek beeld van het Parijs van Mucha - de plek waar het allemaal begon.

 

We hebben geen tijd meer verder te kijken.. jammer… 

Het strandbeest van Theo Jansen zou wandelen.. maar helaas.. het storm te hard. 

Op naar de haven. Daar eten we poffertjes, lopen nog even langs de haven. Bij het strand stormen we weg… 

We rijden nog even door het Westland, de ouderwetse route  tussen onze ouders … zo lang  geleden 

Dan stormen we naar huis… 

Beelden aan zee

  In de middag betrekt het. 

Wel tijd… dus… 

We rijden naar Museum beelden aan Zee. Vinden een parkeerplaats en gaan naar de tentoonstelling die op ons lijstje staat: Mitoraj.   

  

Igor Mitoraj bracht zijn werkzame leven grotendeels in Italië door waar hij lange tijd woonde in Pietrasanta, het bekende Toscaanse beeldhouwersdorp bij de marmergroeven van Carrara. Geïnspireerd door de schoonheid van de klassieke oudheid maar met een eigentijds inzicht in de menselijke conditie creëerde Mitoraj vele monumentale sculpturen in brons en marmer. Vaak hebben de beelden een melancholieke, kalme uitstraling waarin ook sprake is van aftakeling en verval. Zijn mensfiguren zijn klassiek en sensueel vormgegeven maar tegelijkertijd ook gefragmenteerd. De tentoonstelling richt zich op de theatrale kwaliteit van zijn werk en op de vaak mythologische oorsprong van zijn voorstellingen. 

Dwalend door de ruimte met monumentale mensfiguren, maskers, gezichten, torso’s, voeten en handen, ondergaat de bezoeker een.  .  MHet mooiste visitekaartje voor deze tentoonstelling is voor iedereen zichtbaar en bevindt zich in de buitenlucht, waar sinds de opening van het museum in 1994 Mitoraj’s monumentale masker Light of the Moon pontificaal bovenop een duintop prijkt. 

Het mooie van dit museum is het licht. Nu niet, het giet… 

Lekker naar huis, kacheltje aan, meegenomen bruine bonen soep opwarmen, en horen dat we zo langzamerhand van de Corona regels verlost raken. 

Eventjes zon

De weersverwachtingen  voor deze week zijn slecht. 

Maar vanmorgen schijnt de zon. Dus gelijk maar naar Kijkduin. Nu kan het. 

Tussen alle werkzaamheden, wat grote vrachtwagens, overstekende werkmensen, vinden we toch nog een parkeer plekje. Het stormt.. 

rollator eruit en we wandelen door een lux winkelcentrum , Er is een supermarkt , dat is wel handig

cv
Maar vlug doorlopen naar het strand. Ook hier wordt gewerkt aan een zandmotor… 

Gelukkig blijft de zee hetzelfde…we maken de tocht naar boven..  het duin… je moet wel goed kijken.. maar het blijft mooi. 

Voordeel.. er ligt een flinke stapel bouwmateriaal… mooi plekje om even te zitten… onze wangen gloeien..  

Even de supermarkt in en naar huis.. het laatste zonnetje schijnt binnen 

Aan zee..

Nee… we zijn er nog niet geweest…  

Morgen aan de beurt. 

Afgezien van het plan om nog “even” via het museum in Leiden wat ter ere van Valentijns  dag open is… wordt te veel gejacht.  

Dus vanmorgen rond 9.15 vertrokken . Als we opstaan schijnt de zon uitbundig in de kamer. Maar verdwijnt al snel 

Onderweg regent het pijpenstelen… 

In Breda drinken we koffie bij Ikea . In de parkeergarage.. zo blijven we droog ! 

Er staan nog ontbijtje , samen één?Doen we.

De zon schijnt. Op naar Ikea Delft. Daar lunchen we. 

Uiteindelijk is Jopie bijna 91, die willen we geen extra last bezorgen. 

Vlak bij het Kürhaus. Samen met één van de zwerfkatten gaan we naar binnen… 

Soep? Broodje? Gebak? Bonbons? 

Uit eindelijk geven we toch maar toe. 

Het is altijd gezellig bij te kletsen.. ze heeft een bewogen leven achter de rug en regelt nog steeds feestjes.. 

Wel soep en lekkere toastjes mee… 

Als we weggaan is het later dan de planning.. de zon gaat bijna onder maar schijnt nog net in ons huisje 

Morgen maar eens naar zee voor het weer gaat regenen… 

Tja… door Corona kwam het er niet van

We waren  het al veel eerder van plan… maar ja… Corona… 

En eindelijk kwam het er van …. 

Eerst rijden we naar Keulen.

Het weer verslechtert.. de wind komt opzetten en de regen 

doet mee.  

Geen weer om even koffie te drinken aan de Rijn. 

Dan naar IKEA. We moeten wel onze code laten zien om de winkel binnen te mogen.ook geboosterd? Alles in orde.  Er wordt streng gecontroleerd 

Het is redelijk rustig: tafeltjes uit elkaar… keurig… 

Dan naar de mooie Zweedse kledingwinkel.

Gudrun Sjödèn. 

We kopen natuurlijk een paar mooie rokken, moeilijbte vinden elders. 

Nog wat shirts… voorlopig hoef  ik niet in m’n blootje te lopen

Terug naar Venlo. 

Een mooie tentoonstelling… 

De vergeten vrouwen van Thorn

   De tentoonstelling volgt het leven van een aantal van deze prinsessen en geeft een unieke inkijk in het leven van de Europese adel in de achttiende eeuw. Een leven met een voor die tijd grote vrijheid en vol pracht en praal, maar ook een leven in een gouden kooi. 

In de geschiedschrijving zie je maar zelden vrouwen als handelende personen met een eigen identiteit beschreven worden. Het Limburgs Museum doorbreekt met deze tentoonstelling de historische onzichtbaarheid van de vrouw.

Ik vind de vrijheid een groot voordeel. Wanneer men is getrouwd, is men genoodzaakt om onderworpen te zijn, want men heeft een meester gekozen. Het is aangenamer om zelf meester te zijn.

In de achttiende eeuw was het nu Limburgse Thorn een ministaatje in het Duitse Rijk, waarin prinsessen en gravinnen de scepter zwaaiden. Deze hoog-adellijke dames leefden in weelde en stonden 24/7 in de schijnwerpers. 

In De vergeten prinsessen van Thorn zie je kunstwerken en objecten uit meer dan vijftig musea uit heel Europa en de VS. Het merendeel, van staatsieportretten tot prachtige jurken en juwelen, was nooit eerder te zien in Nederland 

   De tentoonstelling volgt het leven van een aantal van deze prinsessen en geeft een unieke inkijk in het leven van de Europese adel in de achttiende eeuw. Een leven met een voor die tijd grote vrijheid en vol pracht en praal, maar ook een leven in een gouden kooi.

Het adelijke leven verdween met de Franse revolutie . 

Toen kwamen ook de “gewone” vrouwen in zicht.  

   

Kortom: een mooi dagje… ondanks het trieste weer!