Er staat heel wat op het programa vandaag. Het is minder warm..komt dat even goed uit...
Eerst naar het Groninger museum. En, omdat we vroeg zijn, een parkeerplaats vlak bij.
Mooi gebouw toch...Het museum benaderde Alessandro Mendini (1931-2019) ruim twee jaar geleden met het verzoek om een tentoonstelling van zijn werk naar eigen inzicht in te richten. Hij verheugde zich zeer om nog een keer een grote tentoonstelling in ‘zijn’ museum te kunnen maken.
We gaan naar de tentoonstelling van de ontwerper van het museum.
In Mondo Mendini toont Mendini onder andere zijn beroemdste werken. Zo is van de Poltrona di Proust, de met kleurrijke stippeltjes bedekte kitscherige fauteuil, een reuzenversie van drie meter hoog te zien (collectie Fondation Cartier). Ook Anna G, de kurkentrekker in de vorm van een danseres die een bestseller uit het assortiment van Alessi werd, ontbreekt niet.
De tentoonstelling bevat een zeer ruime selectie uit Mendini’s diverse oeuvre: van sieraden tot architectonische modellen, van huishoudelijke voorwerpen tot grote sculpturen. Met zijn verwerping van de hiërarchie tussen architectuur, autonome kunst en design – tussen ‘hoge’ en ‘lage’ kunst – werd hij een van de meest uitgesproken ontwerpers van het postmodernisme. Zijn objecten zijn veelal kleurrijk, decoratief en verrassend van vorm: fantasie is belangrijker dan functionaliteit. Over de expressieve rijkdom van zijn ontwerpen zei Mendini zelf: “Mijn werk is vergelijkbaar met een roman, waarin ernst, pijn, komedie en poëzie naast elkaar bestaan. Mijn objecten zijn daarin de tragikomische figuren.”
Geheel in de geest van zijn artistieke opvattingen heeft Mendini ervoor gekozen om in deze tentoonstelling niet alleen eigen werk te laten zien, maar ook dat van meesters van kunst en design uit verleden en heden die hem inspireerden. Hij heeft altijd ruimhartig de invloeden van anderen erkend. Voor Mondo Mendini koos hij onder andere werk van klassiek-moderne kunstenaars als Paul Signac, Wassily Kandinsky, Henri Matisse en Oskar Schlemmer, architectuurontwerpen van Theo van Doesburg en Gerrit Rietveld, objecten van Italiaanse vormgevers als Gio Ponti, Michele De Lucchi en Gaetano Pesce, en recente schilderijen van de Amerikaan Peter Halley.
En de volgende tentoonstelling: 75 jaar bevrijding
Na vijf jaar oorlog, waarin veel Joodse Groningers waren weggevoerd en vermoord, verzetsstrijders gemarteld, gevangen genomen en gefusilleerd, bommen op de stad vielen en enorme schaarste heerste, verdedigde de Duitse bezetter in april 1945 de stad Groningen hardnekkig. De Canadese overmacht had drie dagen van bittere gevechten nodig om de tegenstand te breken. Artilleriebeschietingen en grote branden resulteerden in een deels verwoeste Grote Markt en vernielde straten en huizen. Maar Groningen was daarna vrij.
En tóch staat de Martini geeft aandacht aan de oorlog, maar vooral aan de bevrijding.
De expositie staat stil bij vele onderdelen van de oorlog en de bezetting in Stad en Ommeland. Verzet en collaboratie komen aan bod, net als de vervolging van de Joodse gemeenschap. Maar ook het leven van al die mensen die niet vervolgd werden, en het liefst hun gewone leven wilden voortzetten.
De blijdschap van de teruggewonnen vrijheid kwam tot uitdrukking in een groot aantal ‘Bevrijdingsrokken’ of ‘Nationale Feestrokken’. Overal in Nederland maakten vrouwen in de jaren na 1945 zulke rokken, naar een idee van verzetsstrijdster Mies Boissevain. Ook in Groningen was er veel enthousiasme. Na een oproep van het Groninger Museum bleek dat veel rokken bewaard zijn. Bijna veertig ervan zijn in de tentoonstelling te zien. .
Dadelijk deel 2....
